"Vogezentocht november 2002"
Een oud verslag opgesnord enigszins opgesmukt met wat
ingescand oud fotomateriaal wat nog is gevonden.
Vol herinneringen en gedachten
en die qua materiaal keuze de tijd
niet hebben overleefd.
Inzichten veranderen.
Dag 1
Het is inmiddels bijna middernacht. Ik zit op de nachttrein richting Colmar.
De laatste dagen tikje zenuwachtig rondgelopen thuis.
Deze namiddag de knoop doorgehakt en mijn rugzak ingepakt ondanks dat de weerberichten niet erg gunstig lijken te evolueren.
Ik heb de indruk dat ik weer eens een kleine grens ga verleggen.
Niet zozeer de moeilijkheidsgraad van de tocht.
Eerder de omstandigheden waarin ik me ga begeven: de uren duisternis, de mogelijke mist en koude en daarbij het gegeven dat ik alleen op pad ga.
Bepaalde stukken Vogezen hebben voor mij geen geheimen meer.
Hier heb ik mijn eerste serieuze trekking gedaan. Ik blijf er graag terugkomen.
Vorig jaar voor het eerst in de herfst, een seizoen dat uitnodigde 'voor nog een keer'.
Toen vertrokken vanaf Le Markstein in een sneeuwvlaag.
Door sneeuwophopingen soms tot de knieën in de sneeuw.
Gamachen lagen thuis.
Eén hoogtepunt was; toen we van op enkele meters een vos uit zijn hol zagen komen, in dikke vacht, zich koesterend in een vroeg herfstzonnetje.
Het was aan het rumoer van de vogels te horen dat er iets op til was.
En dan de laatste dag!!
De klim naar Le Markstein.
Strak blauwe hemel, lage vochtigheidsgraad.
In de verte lagen ze: 'de Alpen'.
Sinds ik geen materiaal meer moet lenen zal mijn rugzak steeds klaar staan.
Met deze tocht zal ik mijn wandelseizoen afsluiten.
Enige aanpassing van de route om begin en eindpunt te laten samenvallen met een plaats met openbaar vervoer.
Verder loop ik door bekend gebied. Flirtend met de gr5 en gr531.
Ik heb genoeg gas bij, een terrorist waardig.
Het zal een materiaaltest worden voor mijn gaslamp.
Hoelang brandt ze op een bus CV270?.
De neuroot in mij zegt dat ik toch maar beter mijn rugzak van het gangpad haal voor er iets van gezegd gaat worden.
De bagagerekken zijn niet voorzien op dit formaat rugzak
en ik ben nogal zuinig op mijn materiaal en hou het liever in mijn gezichtsveld.
Niet dat een gauwdief er mee aan de haal zou gaan. Daarvoor weegt hij veel te zwaar.
Wel omdat enkele weken geleden er een brand was op een slaaptrein.
Voor een paar reizigers betekende dit een eindbestemming zonder retour.
1u20: Station in Luxemburg. Heel veel blauw op 't perron. Pascontrole.
Trekkings in de Vogezen zijn standaard 5 dagen.
De laatste jaren kom ik minstens 1 maal per jaar met mijn schoonbroers deze richting uit.
Inmiddels heb ik al een hele lijst met redelijk comfortabele hutten zodat mijn tent meestal opgeborgen kan blijven.
In het station van Colmar een boekje met de uren van het streekvervoer (trein/bus) meegenomen.
Altijd handig voor het plannen van nieuwe routes.
De eerste trein naar Metzeral genomen.
Wakker gemaakt door de conducteur.
Gelukkig een eindstation ( maar dan eentje met perspectieven).
In het duister mijn weg lopen zoeken.
Eer ik, uit het dorp en in de goede richting zat, heb ik toch enkel keren rechtsomkeer moeten maken.
Het eerste half uur weinig genietend, mezelf de berg op jagend.
Toen pas gemerkt dat de bomen rondom mij een hoog 'Tolkin' gehalte hadden.
Gemengd eiken en beukenbos met daartussen grote, met dik mos begroeid blokken graniet.
De hobbits heb ik er maar bij gedacht.
Wormsabachrunz ligt in een mooie (gelijknamige) vallei.
Als het eerste licht aan de horizon verschijnt valt het op hoe de gele naalden van de lork afsteken tegen de pasteltinten van de andere bomen.
De herfst laat hier een mooi plaatje zien.
Boven op de crète zijn nog resten van de vroege sneeuwval van eind september te zien.
Lac de ficheboedle is ontegensprekelijk een pittoresk meertje, omgeven door steile wanden.
Weliswaar enkele eeuwen geleden ingedamd en veranderd in een visvijver doch dat valt amper op.
Ten noorden van het meertje gaan zien naar bivakmogelijkheid voor als ik er nog eens voorbij zou komen.
Laag struikgewas maakt dat er hoogstens een bivaktentje kan staan.
Voor het meertje waren er wel enkel schaarse stukjes.
Ik had er speciaal aandacht voor omdat ik in eerste instantie met de ochtendtrein van 7u in Brussel wilde vertrekken om dan tegen de avond mijn tent hier op te zetten.
Met de korte dagen zou het tegen valavond zijn geweest eer ik gearriveerd zou zijn, iets wat ik probeer te vermijden.
Ik bereid me graag voor op de komende nacht.
Een hoofdlamp wordt toch een van mijn volgende aankopen.
Nu moet ik regelmatig mijn kokhals reflex trachten te onderdrukken wanneer ik 'handenvrij' met mijn zaklamp wil bijlichten.
Het plan is om deze avond bij Wildenstein te slapen in een knus en goed onderhouden hutje.
Ik moet wel in een heel overmoedige bui zijn geweest toen ik het idee had om via Col du Schaeferthal, het Frankenthal en de klim naar Col de Falimont naar Le Hohbeck te gaan.
Ik zou Wildenstein nooit gehaald hebben.
Spijtig eigenlijk want het Frankenthal met uitzicht op de klimrotsen van de Martinswand is beeldig.
Sentier de Roche ligt nog wat verder op en zal niet voor dit jaar zijn.
Naar lac de Schiessrothried.
Een meer wat er rimpelloos bij ligt, zijn omgeving weerspiegelend.
De refuges waren gesloten (zoals ik de volgende dagen nog meer zou meemaken).
Mooi avontuurlijk stuk (gr 531)tot boven op de crète.
Een bord waarschuwde voor gevaarlijke passages, wat ik toch wat overdreven vond.
Op moeilijke plaatsen waren hulpmiddeltjes aangebracht (kabels en metalen voetsteuntjes).
Zicht op lac de fischboedle, ver onder mij. Tegen 12u was ik boven.
Aan een chalet van de vogezenclub de brander bovengehaald en mezelf getrakteerd op een koffie.
Dan nog de overschotten boterham van gisterenavond opgegeten. Mijn maag draait.
Het nachtelijk reizen heeft mijn gestel wat ontregeld.
Deze keer geen invasie van toeristen die in een lange colonne van de ene Ballon naar de andere rijden
om met zo weinig mogelijk inspanning van de uitzichten te kunnen genieten, geen oldtimers of motorrijders.
Mezelf aangemaand om over Le Rainkopf te gaan i.p.v. er omheen te lopen.
Kort crisisje meegemaakt van: 'zie me hier nu lopen door dit miezerig strontweer op de zelfde plaats als 6j geleden.'
Zowaar zelfs wat heimwee naar huis. Bossen lijken hier zo op elkaar. Ben ik te dikwijls naar de Vogezen gekomen zodat de verwondering wat zoek is?
Refuge des Blancs Murgers was keurig opgeruimd.
Vandalen hadden een doorgang geforceerd naar de veel ruimere 'achterkamer'.
Het eerste deel is ter beschikking van de gelegenheidsbezoekers.
Het andere deel voor de vereniging die verbonden is aan deze hut.
Via een omwegje naar de abri ten noorden van de Adamskoph gegaan.
Had op de hiking-site met Martin (die ik verder alleen maar van naam ken maar zich ook vogezenfan noemt) correspondentie gevoerd over deze hut.
In de Rother wandelgids over de Vogezen heeft ze de naam refuge du Hinterbockloch gekregen.
Niet zeker of we het over dezelfde hut hadden. Vandaar 'even 'langs de naamloze abri ten oosten van le Grand Ventron gegaan.
Deze hut is het zeker niet.
Een klassieke BBQ hut die niet geschikt is voor een overnachting.
Een houtzaag behoorde tot de basisuitrusting van refuge du Hinterbochloch die verder nog in zeer goede staat was, geen rommel en op zolder plaats voor vier personen.
Niet veel zin om de kachel aan te steken.
Er lag maar heel weinig hout in de hut en datgene wat buiten te vinden was, was kliedernat.
Dag 2
De extra fleece lakenzak heeft wonderen gedaan. Veel minder koud gehad dan gewoonlijk.
Deze tocht enkele dubbel pack gevriesdroogd eten meegenomen (die tegen de zomer toch over hun vervaldag heen zouden zijn). Daarom 's avonds en 's morgens hetzelfde eten.
's Morgens aangevuld met nog wat muesli. Het gaslampje heeft gisterenavond goed zijn diensten bewezen.
Om 8u15 vertrokken in een mist die alles potdicht maakt.
De Frans-Duitse muur is er weer. Een oude scheidingslijn van voor W.O.1. Rond 10u over le Grand Ventron gegaan.
Het blijft opletten geblazen om het pad niet te verliezen.
Gevallen beukenbladeren camoufleren het smalle pad dat zich al slingerend zijn weg zoekt tegen de bergwand.
Toch nog grotere niveauverschillen dan ik in mijn gedachten had.
De bossen zien er weer aantrekkelijk uit. Wind- en muisstil is het..
Voorbij Col de Bussang hebben grote machines van de bosbouwindustrie lelijk huis gehouden op het bospad.
Economische belangen blijven meestal toch voorrang krijgen op de natuur.
Om 15u bij refuge St.-Hubert aangekomen. De kachel heeft in tegenstelling tot vorig jaar een nieuwe schoorsteen gekregen. Als enige bezoeker de ganse hut aangeslagen, kookhoek, voorraadhoek, slaaphoek geïnstalleerd.
Ze is veel ruimer dan de vorige.
Nog voor het donder water gaan halen bij een watervalletje.
Een vluchtig kattenwasje om het grootste zweet weg te spoelen.
Zoals de rest van de dag was het ook 's nachts erg koud. Net geen vriespunt.
Dag 3
Weg tegen 8u30. Mistig. Gisteren met veel geduld de binnenkant van mijn schoenen gedroogd boven de gaslamp.
Mijn voorlaatste dag is begonnen.
Bij wijze van cadeautje besloten om voor Wilma korstmos te rapen.
Past altijd goed bij de kerststukjes die ze zal maken voor thuis en mogelijk ook voor de rest van de familie.
Bij Rouge gazon begon het op te klaren (tenminste als ik op hoogte bleef).
Moraal werd er beter op.
Mist is nevel geworden (ook in mijn hoofd) en hij maakte de omgeving veel feeërieker.
Vandaag ben ik de eerste wandelaars tegengekomen (bij lac des Perches of Sternsee).
Borden melden nadrukkelijk dat bivakkeren hier verboden is. Tegen Neuweiher was de stuff zak gevuld met mos.
Net voor ik aan de afdaling naar de meren begon, even afgestapt van de gr 531 om bij de grashelling ten ZO van Haute Bers naar de gr 5 te gaan.
Zag van op een afstand dat er een hut was bijgekomen.
Op een plaats waar er ook een bronnetje is (vreemd is dat zowel de kaart als de topo-gids er geen melding van maakt).
Heel degelijke hut. Kachel en de ramen hebben dubbele beglazing.
Een hut om te onthouden.
Via de verschillende meren naar le Gresson Haut.
Van hieruit heb je een mooi zicht op de omgeving. Nieuwe hut was ook nog te zien.
Het laatste stuk naar la Petite Chaume kwam Ballon D'alsace terug in mijn gezichtsveld (rotspaadje met ruim uitzicht op de omgeving).
Toen reeds beslist om na een pauze bij Chalet la Petite Chaume terug te keren via de gr 5 naar de hut die ik enkele uren geleden was tegengekomen. Zo kan ik morgen in een trek naar Thann.
In aanvang was ik van plan om te overnachten in Chalet La Mésange (ten zuiden van Col des Dreimarkstein bij de gr 532).
Een hut die ik vorig jaar ontdekte had. Eigenlijk is dit onzinnig.
Ik ben een dag langer onderweg en zou al tegen de middag mijn slaapplaats bereikt hebben.
In principe is het verboden om in de hutten te overnachten. Niet dat men zich eraan houdt doch een gemeentelijke verordening is duidelijk.
Art.1:
Il est interdit d'utiliser les chalets forestiers, overt toute l'annèeau public, désignès ci-dessous, pour de séjour prolongés excedant une journée
Chalet Spiller
Chalet des Gouttes du Ballon
Chalet des Evaux
Chalet de chaise madame
Chalet de la petite chaume
Chalet des Crêtes
Chalet des Bleuéts
Chalet du fond des Presles
Chalet Schènini
Art :2
Les chalet ne peuvent être utilisés que comme refuge pour prendre un repos de quelques heures ou des repas. Il est donc interdit de passer la nuit ou une partie de la nuit dans les chalets, sauf encas de danger. (La nuit, étant définie pour la période 's étendant de 21 heures à 7 heures)…..
Mij bedenkend dat het onverantwoord is om iemand in't donker weg te sturen. Waarnaar toe eigenlijk? Alle refuges zijn immers gesloten.
Chalet la Petite Chaume was keurig in orde. Zaag en bijl behoorden blijkbaar tot de basisuitrusting.
Er was zelfs een bordje geplaatst om een bronnetje aan te duiden.
Het eerste jaar dat ik hier kwam had ik 4l water meegenomen (vanaf ferme-auberge Le Gresson Moyen) omdat ik niet zeker was hier water aan te treffen. (een risico als je een trekking doet over de hoofdkammen).
Door een passage in het logboek van de hut heb ik toen de bron kunnen vinden.
Na een snicker en een muesli-reep(mijn eerste eten sinds deze morgen) in één uur over de gr5 naar mijn nieuwe slaapplaats.
Een of andere goede ziel had de kachel aangemaakt. Nog wat hout gaan sprokkelen rondom de hut.
Helaas te weinig om de kachel de ganse nacht brandende te houden doch genoeg warmte om mijn sokken en schoenen te drogen.
Me dan van kop tot teen gewassen. Er is geen beter moment dan net na aankomst, je in te zepen, af te spoelen en dan lekker droge kleren aan te trekken.
Prachtige locatie. Zicht op de Dollervallei met daarachter het Eifel-gebergte en nog verderop de Alpen.
Het heeft er nog niet echt gesneeuwd.
De hut is een mooi staaltje ambachtswerk.
Het is een kunst om uit boomstammen van ongelijke dikte een winddichte constructie te maken.
Ik ga bezoek krijgen.
Een nogal 'gewichtig' man komt mijn richting uit.
Om de 50 m moet hij even halt houden. (en het steile deel moet nog komen!!). Dan een pauze om de 10 meter.
Beleefd sloeg hij alles af wat ik hem presenteerde.
"Of hier gebivakkeerd mag worden?"
"Pas de problem" zei de man die inmiddels zijn adem had teruggevonden.
Voor de zoveelste keer nog eens op de kaart gekeken. Schat de afstand naar Thann op 6 uur stapafstand.
Nog tot 21 u opgebleven, genietend van de laatste warmte die de kachel gaf.
Het 'Livre d'or' van voor tot achter gelezen (ik was niet de eerste die er was blijven slapen)
en van 't begin tot het einde waren het lovende woorden voor de makers van de hut. 't Moet gezegd: dit is vakmanschap.
Hoe de verbindingen echt in elkaar zitten weet ik nog altijd niet.
Mooie volle maan en toch waren er nog volop sterren te zien.
In het dal fonkelde de straatverlichting.
Hier was het zo stil dat ik mijn eigen oren hoorde ruisen.
Dag 4
Om 6u opgestaan. Tegen 7u was er voldoende licht om niet te struikelen over mijn eigen voeten.
Boven langs lac des Perches. Tegen 12u was ik in Thann.
Om 13u45 had ik in Mullhouse de trein naar Brussel (vroeger dan voorzien).
Tot 1/2u voorbij Vogelstein (wat een klimmetje!!) was het mooi wandelen in de ochtendzon.
Daarna de geleidelijke afdaling naar Thann door dennenbossen die me toch niet zo erg aanspreken.
Ik moet toch nog leren alles in zijn perspectief te zien.
Er waren weer van die momenten dat ik liep te balen,'treurnis alom' beleefde .
En van die momenten dat ik een 'ja,hier doe ik het voor' gevoel had.
Mijn algemeen gevoel is er eentje van tevredenheid.
De laatste 2 dagen waren de sfeermakers geweest. Geen echt overweldigende indrukken.
Daarvoor ben ik hier te dikwijls geweest.
Waren het de rimpelloze meren?
De herfsttinten van het landschap, de stilte?
De nevel in de dalen, het zicht op de Alpen, het everzwijn dat al denderend de berg af denderde
of het muurtje van de vroegere Frans-Duitse grens dat zich slingerend een weg zoekt door het landschap en mij op de voet volgde?
Opvallend hoe weinig mensen ik was tegengekomen.
Weer veel te veel meegezeuld. Die kilo muesli had ik beter geruild voor een propere broek voor als ik me terug onder de massa zou begeven.
Op de trein loopt er iemand over en weer met 'mal au coeur'.
Dat kan ook pijn doen, repliceerde de barman op haar duiding,
toen hij vroeg of ze mal a la tête had.
Op de trein naar huis.
In mijn coupé, een Amerikaanse die werkt voor de E.E.G. en regelmatig tussen Straatsburg en Brussel moet pendelen.
Een deftige Luxemburgse dame op leeftijd, strak in het pak,
erg koket die vanaf Straatsburg een inval van orthodoxe joden heeft moeten doorstaan.
Een ware aanval op haar integriteit, zo werd het door haar beleefd, afgaande op haar gelaatsuitdrukking.
Twee imponerende, dikbuikige Joden die richting Brussel wilden.
In een kostuum, zo uit de mottenballen gehaald.
Volgens mij ruik ik nog frisser. Hun eten was koosjer.
De Amerikaanse vroeg aan mij of ik van plaats kon wisselen.
Zij had blijkbaar enige joodse achtergronden en volgens haar was het niet gebruikelijk dat vrouwen naast mannen bleven zitten.
'Not alowed' volgens haar.
Hoewel de mannen met pijpenkrul in een vragende positie zaten,
ze waren nogal onzeker hoe hun reis verder verliep,
was er toch een zekere zelfgenoegzaamheid hoorbaar in de manier waarop ze ons aanspraken.
Nogal eisend en zo maak je weinig vrienden.
Inmiddels is het eind januari.
Hoewel nog winter, voel je zo dat er een ander seizoen staat aan te komen.
In de krochten van mijn brein broeit er weer iets moois.
Hiking-advisor heeft op zijn Frankrijk pagina nog wat tochten van anderen verzameld samen met een wat ouder bestand met een overzicht van tal van onbemande hutten
De kans is echter reëel dat de 'comfort beschrijving' niet meer overeen komt met de werkelijkheid.
ingescand oud fotomateriaal wat nog is gevonden.
Vol herinneringen en gedachten
en die qua materiaal keuze de tijd
niet hebben overleefd.
Inzichten veranderen.
Dag 1
Het is inmiddels bijna middernacht. Ik zit op de nachttrein richting Colmar.
De laatste dagen tikje zenuwachtig rondgelopen thuis.
Deze namiddag de knoop doorgehakt en mijn rugzak ingepakt ondanks dat de weerberichten niet erg gunstig lijken te evolueren.
Ik heb de indruk dat ik weer eens een kleine grens ga verleggen.
Niet zozeer de moeilijkheidsgraad van de tocht.
Eerder de omstandigheden waarin ik me ga begeven: de uren duisternis, de mogelijke mist en koude en daarbij het gegeven dat ik alleen op pad ga.
Bepaalde stukken Vogezen hebben voor mij geen geheimen meer.
Hier heb ik mijn eerste serieuze trekking gedaan. Ik blijf er graag terugkomen.
Vorig jaar voor het eerst in de herfst, een seizoen dat uitnodigde 'voor nog een keer'.
Toen vertrokken vanaf Le Markstein in een sneeuwvlaag.
Door sneeuwophopingen soms tot de knieën in de sneeuw.
Gamachen lagen thuis.
Eén hoogtepunt was; toen we van op enkele meters een vos uit zijn hol zagen komen, in dikke vacht, zich koesterend in een vroeg herfstzonnetje.
Het was aan het rumoer van de vogels te horen dat er iets op til was.
En dan de laatste dag!!
De klim naar Le Markstein.
Strak blauwe hemel, lage vochtigheidsgraad.
In de verte lagen ze: 'de Alpen'.
Sinds ik geen materiaal meer moet lenen zal mijn rugzak steeds klaar staan.
Met deze tocht zal ik mijn wandelseizoen afsluiten.
Enige aanpassing van de route om begin en eindpunt te laten samenvallen met een plaats met openbaar vervoer.
Verder loop ik door bekend gebied. Flirtend met de gr5 en gr531.
Ik heb genoeg gas bij, een terrorist waardig.
Het zal een materiaaltest worden voor mijn gaslamp.
Hoelang brandt ze op een bus CV270?.
De neuroot in mij zegt dat ik toch maar beter mijn rugzak van het gangpad haal voor er iets van gezegd gaat worden.
De bagagerekken zijn niet voorzien op dit formaat rugzak
en ik ben nogal zuinig op mijn materiaal en hou het liever in mijn gezichtsveld.
Niet dat een gauwdief er mee aan de haal zou gaan. Daarvoor weegt hij veel te zwaar.
Wel omdat enkele weken geleden er een brand was op een slaaptrein.
Voor een paar reizigers betekende dit een eindbestemming zonder retour.
1u20: Station in Luxemburg. Heel veel blauw op 't perron. Pascontrole.
Trekkings in de Vogezen zijn standaard 5 dagen.
De laatste jaren kom ik minstens 1 maal per jaar met mijn schoonbroers deze richting uit.
Inmiddels heb ik al een hele lijst met redelijk comfortabele hutten zodat mijn tent meestal opgeborgen kan blijven.
In het station van Colmar een boekje met de uren van het streekvervoer (trein/bus) meegenomen.
Altijd handig voor het plannen van nieuwe routes.
De eerste trein naar Metzeral genomen.
Wakker gemaakt door de conducteur.
Gelukkig een eindstation ( maar dan eentje met perspectieven).
In het duister mijn weg lopen zoeken.
Eer ik, uit het dorp en in de goede richting zat, heb ik toch enkel keren rechtsomkeer moeten maken.
Het eerste half uur weinig genietend, mezelf de berg op jagend.
Toen pas gemerkt dat de bomen rondom mij een hoog 'Tolkin' gehalte hadden.
Gemengd eiken en beukenbos met daartussen grote, met dik mos begroeid blokken graniet.
De hobbits heb ik er maar bij gedacht.
Wormsabachrunz ligt in een mooie (gelijknamige) vallei.
Als het eerste licht aan de horizon verschijnt valt het op hoe de gele naalden van de lork afsteken tegen de pasteltinten van de andere bomen.
De herfst laat hier een mooi plaatje zien.
Boven op de crète zijn nog resten van de vroege sneeuwval van eind september te zien.
Lac de ficheboedle is ontegensprekelijk een pittoresk meertje, omgeven door steile wanden.
Weliswaar enkele eeuwen geleden ingedamd en veranderd in een visvijver doch dat valt amper op.
Ten noorden van het meertje gaan zien naar bivakmogelijkheid voor als ik er nog eens voorbij zou komen.
Laag struikgewas maakt dat er hoogstens een bivaktentje kan staan.
Voor het meertje waren er wel enkel schaarse stukjes.
Ik had er speciaal aandacht voor omdat ik in eerste instantie met de ochtendtrein van 7u in Brussel wilde vertrekken om dan tegen de avond mijn tent hier op te zetten.
Met de korte dagen zou het tegen valavond zijn geweest eer ik gearriveerd zou zijn, iets wat ik probeer te vermijden.
Ik bereid me graag voor op de komende nacht.
Een hoofdlamp wordt toch een van mijn volgende aankopen.
Nu moet ik regelmatig mijn kokhals reflex trachten te onderdrukken wanneer ik 'handenvrij' met mijn zaklamp wil bijlichten.
Het plan is om deze avond bij Wildenstein te slapen in een knus en goed onderhouden hutje.
Ik moet wel in een heel overmoedige bui zijn geweest toen ik het idee had om via Col du Schaeferthal, het Frankenthal en de klim naar Col de Falimont naar Le Hohbeck te gaan.
Ik zou Wildenstein nooit gehaald hebben.
Spijtig eigenlijk want het Frankenthal met uitzicht op de klimrotsen van de Martinswand is beeldig.
Sentier de Roche ligt nog wat verder op en zal niet voor dit jaar zijn.
Naar lac de Schiessrothried.
Een meer wat er rimpelloos bij ligt, zijn omgeving weerspiegelend.
De refuges waren gesloten (zoals ik de volgende dagen nog meer zou meemaken).
Mooi avontuurlijk stuk (gr 531)tot boven op de crète.
Een bord waarschuwde voor gevaarlijke passages, wat ik toch wat overdreven vond.
Op moeilijke plaatsen waren hulpmiddeltjes aangebracht (kabels en metalen voetsteuntjes).
Zicht op lac de fischboedle, ver onder mij. Tegen 12u was ik boven.
Aan een chalet van de vogezenclub de brander bovengehaald en mezelf getrakteerd op een koffie.
Dan nog de overschotten boterham van gisterenavond opgegeten. Mijn maag draait.
Het nachtelijk reizen heeft mijn gestel wat ontregeld.
Deze keer geen invasie van toeristen die in een lange colonne van de ene Ballon naar de andere rijden
om met zo weinig mogelijk inspanning van de uitzichten te kunnen genieten, geen oldtimers of motorrijders.
Mezelf aangemaand om over Le Rainkopf te gaan i.p.v. er omheen te lopen.
Kort crisisje meegemaakt van: 'zie me hier nu lopen door dit miezerig strontweer op de zelfde plaats als 6j geleden.'
Zowaar zelfs wat heimwee naar huis. Bossen lijken hier zo op elkaar. Ben ik te dikwijls naar de Vogezen gekomen zodat de verwondering wat zoek is?
Refuge des Blancs Murgers was keurig opgeruimd.
Vandalen hadden een doorgang geforceerd naar de veel ruimere 'achterkamer'.
Het eerste deel is ter beschikking van de gelegenheidsbezoekers.
Het andere deel voor de vereniging die verbonden is aan deze hut.
Via een omwegje naar de abri ten noorden van de Adamskoph gegaan.
Had op de hiking-site met Martin (die ik verder alleen maar van naam ken maar zich ook vogezenfan noemt) correspondentie gevoerd over deze hut.
In de Rother wandelgids over de Vogezen heeft ze de naam refuge du Hinterbockloch gekregen.
Niet zeker of we het over dezelfde hut hadden. Vandaar 'even 'langs de naamloze abri ten oosten van le Grand Ventron gegaan.
Deze hut is het zeker niet.
Een klassieke BBQ hut die niet geschikt is voor een overnachting.
Een houtzaag behoorde tot de basisuitrusting van refuge du Hinterbochloch die verder nog in zeer goede staat was, geen rommel en op zolder plaats voor vier personen.
Niet veel zin om de kachel aan te steken.
Er lag maar heel weinig hout in de hut en datgene wat buiten te vinden was, was kliedernat.
Dag 2
De extra fleece lakenzak heeft wonderen gedaan. Veel minder koud gehad dan gewoonlijk.
Deze tocht enkele dubbel pack gevriesdroogd eten meegenomen (die tegen de zomer toch over hun vervaldag heen zouden zijn). Daarom 's avonds en 's morgens hetzelfde eten.
's Morgens aangevuld met nog wat muesli. Het gaslampje heeft gisterenavond goed zijn diensten bewezen.
Om 8u15 vertrokken in een mist die alles potdicht maakt.
De Frans-Duitse muur is er weer. Een oude scheidingslijn van voor W.O.1. Rond 10u over le Grand Ventron gegaan.
Het blijft opletten geblazen om het pad niet te verliezen.
Gevallen beukenbladeren camoufleren het smalle pad dat zich al slingerend zijn weg zoekt tegen de bergwand.
Toch nog grotere niveauverschillen dan ik in mijn gedachten had.
De bossen zien er weer aantrekkelijk uit. Wind- en muisstil is het..
Voorbij Col de Bussang hebben grote machines van de bosbouwindustrie lelijk huis gehouden op het bospad.
Economische belangen blijven meestal toch voorrang krijgen op de natuur.
Om 15u bij refuge St.-Hubert aangekomen. De kachel heeft in tegenstelling tot vorig jaar een nieuwe schoorsteen gekregen. Als enige bezoeker de ganse hut aangeslagen, kookhoek, voorraadhoek, slaaphoek geïnstalleerd.
Ze is veel ruimer dan de vorige.
Nog voor het donder water gaan halen bij een watervalletje.
Een vluchtig kattenwasje om het grootste zweet weg te spoelen.
Zoals de rest van de dag was het ook 's nachts erg koud. Net geen vriespunt.
Dag 3
Weg tegen 8u30. Mistig. Gisteren met veel geduld de binnenkant van mijn schoenen gedroogd boven de gaslamp.
Mijn voorlaatste dag is begonnen.
Bij wijze van cadeautje besloten om voor Wilma korstmos te rapen.
Past altijd goed bij de kerststukjes die ze zal maken voor thuis en mogelijk ook voor de rest van de familie.
Bij Rouge gazon begon het op te klaren (tenminste als ik op hoogte bleef).
Moraal werd er beter op.
Mist is nevel geworden (ook in mijn hoofd) en hij maakte de omgeving veel feeërieker.
Vandaag ben ik de eerste wandelaars tegengekomen (bij lac des Perches of Sternsee).
Borden melden nadrukkelijk dat bivakkeren hier verboden is. Tegen Neuweiher was de stuff zak gevuld met mos.
Net voor ik aan de afdaling naar de meren begon, even afgestapt van de gr 531 om bij de grashelling ten ZO van Haute Bers naar de gr 5 te gaan.
Zag van op een afstand dat er een hut was bijgekomen.
Op een plaats waar er ook een bronnetje is (vreemd is dat zowel de kaart als de topo-gids er geen melding van maakt).
Heel degelijke hut. Kachel en de ramen hebben dubbele beglazing.
Een hut om te onthouden.
Via de verschillende meren naar le Gresson Haut.
Van hieruit heb je een mooi zicht op de omgeving. Nieuwe hut was ook nog te zien.
Het laatste stuk naar la Petite Chaume kwam Ballon D'alsace terug in mijn gezichtsveld (rotspaadje met ruim uitzicht op de omgeving).
Toen reeds beslist om na een pauze bij Chalet la Petite Chaume terug te keren via de gr 5 naar de hut die ik enkele uren geleden was tegengekomen. Zo kan ik morgen in een trek naar Thann.
In aanvang was ik van plan om te overnachten in Chalet La Mésange (ten zuiden van Col des Dreimarkstein bij de gr 532).
Een hut die ik vorig jaar ontdekte had. Eigenlijk is dit onzinnig.
Ik ben een dag langer onderweg en zou al tegen de middag mijn slaapplaats bereikt hebben.
In principe is het verboden om in de hutten te overnachten. Niet dat men zich eraan houdt doch een gemeentelijke verordening is duidelijk.
Art.1:
Il est interdit d'utiliser les chalets forestiers, overt toute l'annèeau public, désignès ci-dessous, pour de séjour prolongés excedant une journée
Chalet Spiller
Chalet des Gouttes du Ballon
Chalet des Evaux
Chalet de chaise madame
Chalet de la petite chaume
Chalet des Crêtes
Chalet des Bleuéts
Chalet du fond des Presles
Chalet Schènini
Art :2
Les chalet ne peuvent être utilisés que comme refuge pour prendre un repos de quelques heures ou des repas. Il est donc interdit de passer la nuit ou une partie de la nuit dans les chalets, sauf encas de danger. (La nuit, étant définie pour la période 's étendant de 21 heures à 7 heures)…..
Mij bedenkend dat het onverantwoord is om iemand in't donker weg te sturen. Waarnaar toe eigenlijk? Alle refuges zijn immers gesloten.
Chalet la Petite Chaume was keurig in orde. Zaag en bijl behoorden blijkbaar tot de basisuitrusting.
Er was zelfs een bordje geplaatst om een bronnetje aan te duiden.
Het eerste jaar dat ik hier kwam had ik 4l water meegenomen (vanaf ferme-auberge Le Gresson Moyen) omdat ik niet zeker was hier water aan te treffen. (een risico als je een trekking doet over de hoofdkammen).
Door een passage in het logboek van de hut heb ik toen de bron kunnen vinden.
Na een snicker en een muesli-reep(mijn eerste eten sinds deze morgen) in één uur over de gr5 naar mijn nieuwe slaapplaats.
Een of andere goede ziel had de kachel aangemaakt. Nog wat hout gaan sprokkelen rondom de hut.
Helaas te weinig om de kachel de ganse nacht brandende te houden doch genoeg warmte om mijn sokken en schoenen te drogen.
Me dan van kop tot teen gewassen. Er is geen beter moment dan net na aankomst, je in te zepen, af te spoelen en dan lekker droge kleren aan te trekken.
Prachtige locatie. Zicht op de Dollervallei met daarachter het Eifel-gebergte en nog verderop de Alpen.
Het heeft er nog niet echt gesneeuwd.
De hut is een mooi staaltje ambachtswerk.
Het is een kunst om uit boomstammen van ongelijke dikte een winddichte constructie te maken.
Ik ga bezoek krijgen.
Een nogal 'gewichtig' man komt mijn richting uit.
Om de 50 m moet hij even halt houden. (en het steile deel moet nog komen!!). Dan een pauze om de 10 meter.
Beleefd sloeg hij alles af wat ik hem presenteerde.
"Of hier gebivakkeerd mag worden?"
"Pas de problem" zei de man die inmiddels zijn adem had teruggevonden.
Voor de zoveelste keer nog eens op de kaart gekeken. Schat de afstand naar Thann op 6 uur stapafstand.
Nog tot 21 u opgebleven, genietend van de laatste warmte die de kachel gaf.
Het 'Livre d'or' van voor tot achter gelezen (ik was niet de eerste die er was blijven slapen)
en van 't begin tot het einde waren het lovende woorden voor de makers van de hut. 't Moet gezegd: dit is vakmanschap.
Hoe de verbindingen echt in elkaar zitten weet ik nog altijd niet.
Mooie volle maan en toch waren er nog volop sterren te zien.
In het dal fonkelde de straatverlichting.
Hier was het zo stil dat ik mijn eigen oren hoorde ruisen.
Dag 4
Om 6u opgestaan. Tegen 7u was er voldoende licht om niet te struikelen over mijn eigen voeten.
Boven langs lac des Perches. Tegen 12u was ik in Thann.
Om 13u45 had ik in Mullhouse de trein naar Brussel (vroeger dan voorzien).
Tot 1/2u voorbij Vogelstein (wat een klimmetje!!) was het mooi wandelen in de ochtendzon.
Daarna de geleidelijke afdaling naar Thann door dennenbossen die me toch niet zo erg aanspreken.
Er waren weer van die momenten dat ik liep te balen,'treurnis alom' beleefde .
En van die momenten dat ik een 'ja,hier doe ik het voor' gevoel had.
Mijn algemeen gevoel is er eentje van tevredenheid.
De laatste 2 dagen waren de sfeermakers geweest. Geen echt overweldigende indrukken.
Daarvoor ben ik hier te dikwijls geweest.
Waren het de rimpelloze meren?
De herfsttinten van het landschap, de stilte?
De nevel in de dalen, het zicht op de Alpen, het everzwijn dat al denderend de berg af denderde
of het muurtje van de vroegere Frans-Duitse grens dat zich slingerend een weg zoekt door het landschap en mij op de voet volgde?
Opvallend hoe weinig mensen ik was tegengekomen.
Weer veel te veel meegezeuld. Die kilo muesli had ik beter geruild voor een propere broek voor als ik me terug onder de massa zou begeven.
Op de trein loopt er iemand over en weer met 'mal au coeur'.
Dat kan ook pijn doen, repliceerde de barman op haar duiding,
toen hij vroeg of ze mal a la tête had.
Op de trein naar huis.
In mijn coupé, een Amerikaanse die werkt voor de E.E.G. en regelmatig tussen Straatsburg en Brussel moet pendelen.
Een deftige Luxemburgse dame op leeftijd, strak in het pak,
erg koket die vanaf Straatsburg een inval van orthodoxe joden heeft moeten doorstaan.
Een ware aanval op haar integriteit, zo werd het door haar beleefd, afgaande op haar gelaatsuitdrukking.
Twee imponerende, dikbuikige Joden die richting Brussel wilden.
In een kostuum, zo uit de mottenballen gehaald.
Volgens mij ruik ik nog frisser. Hun eten was koosjer.
De Amerikaanse vroeg aan mij of ik van plaats kon wisselen.
Zij had blijkbaar enige joodse achtergronden en volgens haar was het niet gebruikelijk dat vrouwen naast mannen bleven zitten.
'Not alowed' volgens haar.
Hoewel de mannen met pijpenkrul in een vragende positie zaten,
ze waren nogal onzeker hoe hun reis verder verliep,
was er toch een zekere zelfgenoegzaamheid hoorbaar in de manier waarop ze ons aanspraken.
Nogal eisend en zo maak je weinig vrienden.
Inmiddels is het eind januari.
Hoewel nog winter, voel je zo dat er een ander seizoen staat aan te komen.
In de krochten van mijn brein broeit er weer iets moois.
Hiking-advisor heeft op zijn Frankrijk pagina nog wat tochten van anderen verzameld samen met een wat ouder bestand met een overzicht van tal van onbemande hutten
De kans is echter reëel dat de 'comfort beschrijving' niet meer overeen komt met de werkelijkheid.
Reacties
Een reactie posten