"Avontuurlijk hiken in Catalonië": #catalunyaexperience/1


Dag twee: Mas del Puig-Terradets

Vandaag gaat het in westelijke richting naar de grens tussen Catalonië en Aragon.
Het is soms alles behalve stil op zo’n overgang waar systemen elkaar ontmoeten.
Zowel op grote als op kleinere schaal.
"Buurman, de boom in uw tuin houdt ons licht tegen."
Laatst beefde zelfs de aarde op een breuklijn.
We rijden onder Montserrat door die voor vandaag zich van zijn liefelijkste kant laat zien.
Spijtig dat we hem niet kunnen verkennen. Er is best meer te doen dan op en neer naar het klooster met de tandradbaan.
Ik pik er een willekeurige uit.
Het gaat vlot vooruit over de grote wegen die Catalonië doorkruisen.
Het valt op hoe droog het landschap oogt.
Irrigatiekanalen zorgen op plaatsen waar er aan landbouw gedaan voor het broodnodige water.




We houden een stop bij een eerder onbeduidende top in het landschap.
Het is er hier in 1938 erg bloederig aan toe gegaan.
Spanje was toen een verscheurd land.
Hier is er langs de Segre en meer naar het zuiden langs de Elbro stevig gevochten.
Natuurlijke grenzen werden fel verdedigd ten koste van heel wat levens.
Catalonië probeerde in dat jaar stand te houden tegen het oprukkende geweld van de nationalisten.

By NordNordWest, modifications by user:Sting, Grandiose (File:Iberian Peninsula location map.svg) [CC BY-SA 3.0], via Wikimedia Commons

Franco en zijn troepen waren de Segre al overgestoken en hadden deze top in handen.
Zijn naam "El Merengue" heeft hij gekregen door de uitspraak van de aanvoerder van de republikeinen in het verzet tegen de Nationalisten van Franco.
Hij sprak zijn mannen aan bij het begin van hun tegenoffensief met de woorden “Venga muchachos que esto nos lo comeremos como un merengue”.
Zo hapklaar was hij echter niet.
In een poging hem te heroveren, zonder succes evenwel, zijn er heel wat jonge mannen gesneuveld.
Nog geen jaar later had dictator Franco heel het land in zijn macht
en maakte de wereld zich op voor een nog groter conflict.
Ik heb al genoeg jaren op de teller om nog herinneringen te hebben over de jaren 1970 en de verontwaardiging wanneer er weer eens een doodstraf werd uitgevoerd op tegenstanders. Hij is het tot voor zijn dood blijven doen.
Onderweg komen we langs de weg tal van primitieve bunkers tegen.
Het zal waarschijnlijk niet de grote toeloop aan toeristen zijn die de frontlijn van toen komen bezoeken maar het kan wel.
We rijden over rustige wegen verder naar onze bestemming van de dag. Onderweg komen we een heel langgerekt peloton van fietstoeristen tegen die, ieder op zijn tempo, een route zit af te werken.
Fietsroutes, ook een manier om er een actieve vakantie van te maken.
Dat Catalonië, net als Frankrijk zijn voies vertes routes heeft, fietspaden over afgedankte spoorlijnen, daar had ik ooit wel van gehoord, maar het zat toch ver in het geheugen.
Nieuw voor mij was de vrij recent gemarkeerde lusvormige Pirinexus route.
Blijkbaar al wat langer ontdekt door sommige nederlandstaligen.
Waar er toch wat passages tussen zitten die eerder aan een MTB traject doen denken.



Bij het uitzichtpunt over het Panta de Camarasa, een kunstmatig stuwmeer, houden we even halt.
Niet zo heel ver van het hotel waar we straks zullen verblijven.
Goed voor een korte beschouwing over wat mogelijk is vanaf de plek waar we nu staan.
De fijne lijn in het landschap iets boven de waterlijn verraad de historische spoorlijn tussen Lleida (op één uur van Barcelona) en La Pobla de Segur.
Nu onder de naam tren dels llacs ingezet als een toeristische attractie.
Goed voor een familie uitstap om dan vanaf het raampje de omgeving te bewonderen om zo een globaal overzicht te krijgen wat deze streek te bieden heeft.
Of je stapt onderweg uit voor een gericht bezoek.
Ga je naar de eindbestemming La Pobla de Segur dan ben je aan de startplaats van de meerdaagse trektocht El Cinquè Llac Goed voor 5 dagen door het middengebergte. Geen al te zware tocht van 102 km want je hebt zelfs mogelijkheid tot bagage transport.
De bleke rand geeft aan dat het meer al lang niet meer op zijn hoogste niveau staat.
Watersporters zullen in deze hoek wel hun gading vinden.
De waterbekkens Panta de Sant Llorenc, Panta de Camarasa, Panta de Canelles of de rivieren Noguera Pallares, Noguera Ribargorcana en Segre zijn voor de hand liggende plekken om te bevaren met kajak of raft.
Geen koud water vrees maar zelf heb ik meer binding met volgende doelgroepen.
Het is hier een eldorado voor geologen.
Speleologen verkennen de ondergrond. Her en der zijn natuurlijke grotten in de omgeving een bestemming voor een daguitstap.
Een niet al te moeilijke familiewandeling gaat bv naar Cova del Tabac.
Dat dit een grot is die al heel lang is gekend, daarvan getuigen de inscripties die zijn aangetroffen op de muren. Niet alleen hier maar ook elders in Catalonië hebben mensen een afdruk achtergelaten op de rotsen. Net als de dinosauriërs.
Dat is dan weer voer voor paleontologen. Hoe dikwijls ben ik zelf niet als kind op zoek gegaan naar fossielen bij de mergelgroeven rond Valkenburg.
Om je kennis als leek aan te scherpen kan je altijd eens een museum binnen springen.
De rechte wanden van Mont Roig waarin de grot Cova del Tabac ligt zijn dan weer het terrein voor bergbeklimmers.
Het is Chinees voor mij maar hun aantekeningen zijn haast kunstwerken


http://lanochedelloro.com/resencata/lleida/montroig_sabina.gif

Tegen de middag komen we aan bij de kleine parkeerplaats "la Masieta". De meest snelle toegang tot Congost de Montrebei.
Een klein informatiecentrum levert de nodige folders.
Eerst eten we ons lunchpakket op dat we deze morgen uit Mas Del Puig hebben meegekregen.
Ik heb het normaal niet zo op gemalen vlees maar toch gaat de gevulde kip er smakelijk in.



De route doorheen de kloof gaat over een vrij gemakkelijk begaanbaar, maar erg spectaculair pad. Het is een populaire bestemming. Duidelijk te zien aan het aantal voertuigen op de parking.
Hier en daar zijn beveiligingen aangebracht onder de vorm van een kabel waar je je eventueel aan vast kan houden mocht het wat te benauwd worden.



Waaghalzen durven het smalle pad wel eens op met hun mountainbike. Fout kan je niet lopen. De richting is duidelijk.
Een afwijking op de route is de korte klim naar cova Colomera.
Het dieper liggend deel is afgesloten en is archeologisch onderzocht.
De kleinere kinderen spelen in de aanloop naar het smallere deel langs de waterkant en brengen zo, samen met hun ouders de dag door.
De helwitte ibissen langs de waterkant lijken zich weinig te storen maar zijn toch wat op hun privacy gesteld wanneer je hen wil benaderen.
Een kajakverhuurder geeft je de mogelijkheid om de kloof langs onder te bezoeken voor een heen en terug rondje.
Het valt wel af te wachten hoe de wind zit. Stroming zit er nog amper op het water en met de wind in het gezicht is het stevig peddelen om vooruit te geraken.


Sinds kort tuft er ook een gemotoriseerd bootje door de smalle gorge.
Het lijkt de geesten wat te verdelen en voor sommigen is daarmee ook een grens overschreden.
Je zou er lang kunnen doorbomen; over het evenwicht tussen bescherming van de natuur, hem toegankelijk maken of zelfs exploiteren.
Het uitgehakte pad tegen de wand waar we nu over lopen dateert van 1982.
Het vervangt een lager gelegen pad (te zien op bv volgende foto) dat in 1924 was aangelegd om Àger met El Pont de Montanyana te verbinden.


Door het maken van een dam op rivier is deze route deels onder gelopen.
Ik vraag me af of er in deze tijden nog genoeg draagvlak zou zijn om een dergelijk pad in de wand te kappen ten behoeve van het toerisme. Getuige daarvan de kritische geluiden langs deze kant over de constructie die Aragon heeft gemaakt bij Montfalco aan de overkant van de Noguera Ribagorçana.
Ja er gaapt hier letterlijk en figuurlijk in de geesten soms een diepe kloof tussen deze en de andere kant.
Gelukkig kleurt het water hier niet rood zoals bij de Segre toen maar is het nog steeds hel blauw.
Je hoeft je als toerist niet te verdiepen in de plaatselijke roerselen maar je moet gewoon genieten van wat er ligt.
Genoeg mensen die het aan zal spreken en als je het te storend vind blijf je er gewoon weg en zoek je een andere plek. De tijd was wat kort voor een volwaardig rondje. Daarom lopen we naar de primitieve hut van 'Refugi del Mas de Carlets' waar we onze pauze houden. Hoe verder van de parking hoe rustiger het onderweg is.
De bron bij de hut staat droog. Mogelijk is dat de reden dat er nu geen beheerder aanwezig is en het betalend stuk gesloten.
Op een grasveldje bij de hut zou je kunnen bivakkeren, zeker als je je bent gaan bevoorraden bij de rivier. Ongefilterd zou ik het water niet meer drinken. Daarvoor is het water al te lang onderweg geweest.
Op onze terugweg valt ons oog op enkele klimmers die aan de overkant tegen de verticale wand hangen. Van bovenaf zijn de dikke karpers te zien die zich traag voortbewegen net onder het wateroppervlak.
Raymond trakteert op een koel drankje. Het was op de valreep.
Een kwartier later was de uitbater van de infostand weg geweest.
We rijden via een andere weg naar het hotel terradets dat we op de heenweg al eens zijn voorbijgekomen. Gelegen langs het gelijknamige Panta de terradets en met op loopafstand een treinstation.



Een centraal gelegen familiehotel ideaal voor actieve vakanties in de Pallars Jussa regio. Het is net alsof het achterliggend zwembad lijkt over te gaan in het grotere meer.



Het hotel dat ooit langs de andere kant van de weg lag maar door de aanleg van de eerder genoemde spoorlijn naar de overkant is verhuisd bestaat uit drie delen.
Het hotel en wat me daar opviel was de kraaknet gepoetste kamer waar ik in verbleef. Ik kijk uit op het zwembad en achterliggend meer.
In het aanpalende gedeelte is er eerst een niet al te gezellig ingerichte ruimte. Een mega-TV neemt een centrale plaats in, er staat een computer, biljart en tafelvoetbal.



De paar mensen die er binnen zitten zijn aan het beeld gekluisterd.
Dan is wat rondom gebeurt misschien wat minder belangrijk.
Verder doorlopend naar het restaurant ziet het er al een stuk aantrekkelijker uit. Een bar met aanpalende speelruimte voor de kinderen. De drankenkaart is uitgebreid. Je kan er ook lokale producten kopen.
De virtuele tour lijkt de werkelijkheid goed te benaderen.
Deze avond krijgen we een gastronomische menu opgediend.



Kleine, smaakvolle gerechtjes mooi gepresenteerd .Veel van het eten wordt plaatselijk geproduceerd.
De wijn bv komt van de wijngaard aan de overkant van het water.
Er staat ons nog een verrassing te wachten.

 Tegen valavond gaat het terug de auto in en rijden we naar het sterrenobservatorium Parc astronomic montsec  hoog op de Montsec waar er weinig lichtverontreiniging is.
We kunnen als eerste binnen en nemen de meest strategische plaats in. Liggend in de stoel met een 3D bril op krijgen we een uitleg over het heelal.
Niet dat ik omwille van een probleem met de installatie er veel van heb begrepen maar een sterke visuele voorstelling heeft veel goed gemaakt. Best indrukwekkend.
Het zaaltje ligt afgeladen vol. Het trekt, ook al gaat het richting middernacht veel gezinnen met kinderen aan.
Het is bijna onwezenlijk dat in het midden van de nacht, relatief ver van de bewoning zoveel mensen samen komen.
Reservering is nodig wil je plaats hebben.
Tegen het eind van de voorstelling gaat de koepel open en de virtuele voorstelling van het sterrenstelsel wordt haast naadloos en geruisloos vervangen door een live voorstelling. Een licht windje geeft de overgang aan.
Met een laserpen worden sommige lichtpuntjes aan de hemel bij wijze van herhaling een naam gegeven.
Het is voorbij middernacht als we ons bed opzoeken.

 Sta op tijd op om nog wat ochtendfoto’s te maken. Zoek nog snel de computer op in de lobby om te kijken of er nog beweging is geweest op de paar forums die ik volg. Ik zie er ook een spelconsole staan aan een grote TV gekoppeld.
Keuze genoeg aan het ochtend buffet en daarmee sluiten we bezoek aan hotel Terradets af.
Nog erg vroeg in de ochtend op verkiezingsdag gaat het richting Baga voor een wat langer bezoek aan een, als het op onafhankelijkheid aan komt, erg fanatieke streek.
Wij hadden onze eigen José Happart die het vertikte om Nederlands te spreken.
Hier kan het blijkbaar ook voor komen dat al spreek je vloeiend Spaans, je in het Catalaans van antwoord wordt gediend.
Benieuwd wat het Parc Natural Del Cadi-Moixero te bieden heeft.

Reacties

Populaire posts