"Avontuurlijk hiken in Catalonia": dag drie

Hotel Terradets-Refugi de Rebost

Stijlvroeg  de baan op richting Bagà een kleine stad aan de voet van het Parc Natural del Cadi-Moixero.
Een tochtje over de Penyes Altes de Moixero werd ons beloofd.
Een klassieker over de centrale graat van het  nationaal park.
Het gaat naar het noorden, richting Sort, voor een stuk langs de oever van La Noguera Pallaresa, een rivier die zich diep in het landschap heeft ingeslepen.
Waar klimmers zich als mieren tegen de wand omhoog werken



Onderweg enkele picknick/parkeerplaatsen waar er toch al wat auto's staan omdat het ook startpunten zijn voor een wandeling in de omgeving. Dikwijls met een drinkwaterpunt.
Zie hiervoor als bv eens naar volgende kaart.
Ik heb het niet verder uitgezocht maar zou er iets mogelijk zijn om bergtochten te combineren met
packraften op de Segre of La Noguera Pallaresa?
Voor die laatste spreken ze over minstens 60 km bevaarbare kilometers. Niveau 2 tot 5
Er is alvast vlot openbaar vervoer langs beide rivieren.
Je kan wel je vaardigheden met kajak of raft bijschaven mocht je er nood aan hebben.
De bouw van het Segre_Olympic_Park bij La Seu D'urgell in de aanloop naar de Olympische Spelen in 1992 heeft alvast gezorgd dat de ontwikkeling van watersportaktiviteiten op deze plek in een stroomversnelling is gekomen.
Het gaat  nu verder doorheen de Cerdanya.
Zijn in de Pyreneeën het merendeel van de dalen noord - zuid georiënteerd, deze keer gaat het oost west door een brede vallei en daarom ook een uitgelezen plaats voor ballonvaarders.
Door de tunnel tot Bagà waar we aan het toeristisch bureau door onze gidsen Maria en Roza worden opgewacht.
Bagà zal zeker bij de Katharen route lopers bekend zijn.
De gr 107 loopt er doorheen en je bent dan bijna aan het einde van deze grensoverschrijdende route. Het stadje heeft een busverbinding met Barcelona.
Reken op 2:30u met  Alsa
Als er iets is wat ik geleerd heb op deze trip is dat het openbaar vervoer vanaf de Luchthaven naar het binnenland goed is geregeld.
Meermaals heb ik promotie gemaakt om al wandelend vanaf Frankrijk de grens over te steken wil je in Spanje gaan wandelen, zeker als je in de hoge Pyreneeën blijft.
Een optie die ook voor Parc Natural del Cadi Moixero zou kunnen gelden.

Je gaat met de nachttrein vanaf Parijs tot Latour-de-Carol eindstation.
Wandel de grens over naar Puigcerda. Nog geen 5 km van elkaar om daar de bus te nemen.
In 31 minuten ben je ter plaatse.
Er is in het toeristisch bureau een kleine tentoonstellingsruimte.
Je kan er kaarten en boeken kopen.
Achterin zie ik een verzameling sneeuwschoenen en skies liggen.
Ik denk niet om verhuurd te worden maar om gebruikt bij excursies georganiseerd door de toeristische dienst.
De streek leent er zich goed voor.
We rijden zo kort mogelijk tot de vrij recent geopende refugi Vents del Cadi die voor ons een picknick heeft klaargemaakt.

Ik heb zitten uitkijken naar deze dag. Op voorhand al lekker warm gemaakt omdat we nu eens een echte bergtocht gingen lopen.
Het is inmiddels al 11u
We mogen dan wel met een dagrugzak lopen omdat onze bagage deze avond mooi op ons ligt te wachten in Refugi de Rebost.

Toch begin ik mij ongerust te maken dat we ons niet aan het oorspronkelijke plan kunnen houden.
Eerst moet het naar refugi Sant Jordi, dan richting graat om in oostelijke richting Penyes Altes de Moixero over te trekken.
Een afdaling vanaf Coll de Jou zou ons tot Refugi de Rebost brengen.

We lopen dan een kort stuk over een pad dat luistert naar de ronkende titel Cavallsdel Vent.
De officiele route is net geen 100 km lang
Goed voor een berghuttentocht van ongeveer 5 dagen als je goed doorstapt
Maar het kan nog sneller.
Ultra runners komen ook aan hun trekken en Cavalls Del Vent blijkt een populaire uitdaging te zijn.
Je hebt de keuze om hem binnen de  48 of 36 uur al te leggen en daarmee opgenomen te worden in de ere-gallery.
Of nog straffer en dan probeer je Kilian Jornet te onttronen die hem onder de 9 uur deed
De markeringen hebben speciaal voor de nachtelijke lopers een fluoriserend laagje zodat ze beter opvallen bij duisternis.

Wij, de mindere goden kwamen al vrij snel tot de conclusie dat zelfs onze eigen planning in het gedrang kwam omdat het door "rondkijken, foto's maken" er de snelheid wat uit ging.
Het klaterende water, de watervalletjes, de badkuipen die geduldig door het water zijn uitgeslepen uit de rotsen zorgden voor oponthoud.


Bij Refugi Sant Jordi werd beslist om over te schakelen op een kleiner rondje Els-Empedrats
Waar er voorheen nog flink wat water, watervals gewijs naar beneden liep, de grote aantrekkingskracht van deze toer, begon het bij de hut al flink droog te worden.
Hier en daar, in de klim naar deze refuge viel mijn oog op een paar degelijke bivakplekken.
Zoals op veel plaatsen, echt verbieden gaan ze je niet als je volgens de regels van het bivakkeren gaat gedragen en je wat discreet opstelt.
Als je niet wil afhangen van de hutten is een goede planning van je watervoorraad toch erg aangewezen, zeker als je geregeld op hoogte blijft.

Ik ben verschillende keren doorheen de Pyreneeën getrokken, heb mooie landschappen gezien. in die zin ben ik erg verwend en toch kon ik best genieten van de uitzichten onderweg.
De mediterrane geuren die ons tegemoet kwamen van de kruiden langs de kant zo vlug we op de zuidelijke helling terecht kwamen richting coll de la pelosa.
Daar hielden we een korte pauze.


In de weg naar beneden, Een vlinder, met gespreide vleugels op op watervlak van een poel.
Hij leek verdronken.
Bij aanraking, ik verzin het niet, ging hij over op vlinderslag en zette de vlucht onder water verder.
Het meest bizarre tafereel wat ik ooit in mijn leven ben tegengekomen.
Ook al dacht hij het beter te weten, vlinders horen op het droge te zitten en daarom toch nog een extra inspanning ondernomen om hem terug in de zon te zetten.
We trekken naar onze laatste overnachtingsplaats. Een locomotief als attribuut langs de kant houdt de gedachte levend aan een periode dat hier aan mijnbouw werd gedaan.
De steenkoolmijnen zijn al lang dicht. Een Museum houdt de periode levend.
Om Refugi de Rebost met de auto te kunnen bereiken moet je een auto hebben die best wat hoger op de wielen staat wil je je oliecarter niet stuk rijden.
In het andere geval laat je hem op de nabijgelegen parking staan langs de weg.


We worden welkom geheten en dringen gelijk binnen in een huiselijk tafereel. De deur naar de privé vertrekken staat open en ik zie de omgang van moeder met haar zonen. Blijkbaar moet er nog schoolwerk gebeuren om dan later achter de computer te kunnen kruipen.
Wifi verbinding waar ook wij van gebruik konden maken.
We installeren ons op de bovenverdieping. De twitteraars van deze wereld sturen wat berichten door. Geen koude douche maar lekker warm water om het beetje zweet en stof weg te spoelen.
In verschillende gangen krijgen we een stevige maaltijd aangeboden.

Tussendoor nog even naar buiten wanneer de zon achter de horizon verdwijnt en het avondlicht achter die andere markante berg, de Pedraforca verdwijnt.
Een klassiek uitstap voor een stevige dagtocht.
Naar de top zelf of je loopt een rondje rond de berg.
We later op de avond getrakteerd op een plaatselijk gebrouwen, kruidig alcoholisch mengsel terwijl we ook nog een audio visuele voorstelling van het park kregen.
De bijhorende muziek trok alle registers open om het gebied in de verf te zetten.
Wagner zou er bij verbleken.

Klassiek eindig ik een tocht door de bergen altijd met een bezinnings-moment of een moment van afscheid.
Hoewel deze uitstap in niets te vergelijken is met eerder tochten koos ik de ochtend uit om op mijn gemak wat rond de hut te hangen, wachtend op het eerste ochtendlicht.


Ik denk dat voor mensen die op zoek zijn naar een meerdaagse huttentocht die niet al te zwaar is, hun blik toch eens op Parc Natural del Cadi-Moixero moeten richten.
Door zijn ligging, de hoogtes die hij aandoet ook nog eens een tocht die wat vroeger en wat later dan de zomermaanden gelopen kan worden.
Daarmee kan het wandelseizoen flink worden uitgebreid zonder op sneeuwvelden te botsen.


Na het afscheid lopen we "Ruta del Trencapinyes" een kort rondje met bij Mirador dels Orris een overzicht op de centrale graat waar Cavells del Vent overheen loopt.
Je kan via http://www.mygooltracking.com/  tal van routes oproepen om een tocht voor te bereiden.
 Mountainbikers komen ook aan hun trekken voor daguitstappen of voor meerdaagse tochten.
Zie daarvoor bv naar de nummers 1 en 2 in het volgende overzicht. 



De kruisbekken laten zich niet van kortbij bewonderen.
De area recreativa dels orris nodigt uit voor een luie picknickmiddag.
Zelf zag ik dan alweer potentieel bij Pla Bagà waar een groot vlak grasveld uitzicht gaf op de omgeving.
Mijn tent heb ik er maar bijgedacht.
Misschien moet ik toch eens -als een tussendoortje- op een keer dat rondje gaan lopen om te toetsen hoever de gedachte over komt met de realiteit.

Terug naar het historische dorpje Bagà waar we na een rondje door smalle straten, een bezoek aan een paar winkels met lokale producten geland zijn bij nou nou voor een afsluitend etentje in het plaatselijk restaurant Niu Nou die het label Slow food mag dragen om het gebruik van lokaal geproduceerde producten in zijn gerechten.

Onderweg reorganiseren we nog onze rugzakken. Ik krijg van Raymond nog de map en bijhorende kaart van Cavell dels Vent in de handen gestoken.
Nu heb ik helemaal geen excuus meer om nog eens een keer deze kant uit te komen.
In een volgende blog artikel focus ik mij op mogelijke meerdaagse trektochten doorheen Catalonië.
Een kort overzicht van enkele routes en hoe je met het openbaar vervoer naar de start kan.



"Avontuurlijk hiken in Catalonia": dag een

"Avontuurlijk hiken in Catalonie": dag twee










Reacties

Populaire posts