Kempenland

Micro adventures noemen ze het tegenwoordig. Wie met de term is komen aandraven weet ik niet maar zelfs de groten der aarde nemen hem in de mond.
Eerst was er het plan om nog een een deel van de Eisleck trail te lopen maar om daar bijna 5u openbaar vervoer, enkel wel te verstaan, aan te spenderen, dat was er flink over.
Ik besloot kort bij huis twee bivakzones te bezoeken.
Mij baserend op de suggestie op http://www.kempen.be/


Zondag 24/1/16 

Zondag 13u gedaan met werken, op mijn fiets naar huis om de rugzak te pakken.
In een draf naar de bushalte voor een ritje richting Merksplas/Wortel.
Een minimum aan gerief maar wel geheel zelfvoorzienend.

 Geen extra kledij dan diegene die ik droeg met een extra van regenjas die ik niet nodig had.
Tarp,slaapzak,matje,grondzeiltje,twee stokken,tandpasta,mok met lepel,kaart en kompas
Twee pakken Crunchy van 850gr waarvan ik er dinsdagmiddag nog één volledig pak van over had.
En water, veel te veel water.

8 liter water en één liter melk waarvan ik er nog 4,25 liter over had tegen het eind van de tocht.
Om 16.30 u bereikte ik de bivakzone. In principe had ik nog een uur licht maar besloot om te blijven.
Ik kreeg nog kort bezoek van twee wandelaars die later richting bezoekerscentrum gingen voor een drankje.

Even een poging ondernomen om mijn tarp op het platform te zetten maar dat werkt toch niet.
Volle maan en de ganse nacht hielden de uilen hun concert.
Hoewel ik weer amper heb geslapen toch kon ik, voor het moment, mijn plan appreciëren.
Met volle maan werd het amper donker.

Maandag 25/1/16 

Tegen de ochtend toch in slaap gevallen zodat ik eerder opgeschrikt wakker werd omdat de ochtend al in de lucht hing.

Vlug eten en opbreken van de tarp om tegen 8.30u opnieuw van start te gaan.
De mooiste uren om onderweg te zijn, zijn de uren waarbij de nacht maar moeilijk wil wijken
maar uiteindelijk met het opkomen van de zon toch de duimen moet leggen.

 Wortel kolonie, een door mensenhanden gemaakte omgeving met gebouwen,lanen, is een charmante omgeving.
De bomen die hun blad verloren hebben, de dauw op het gras, een frêle mistbank in strijdt met de opkomende zon.
Die laaghangend een warme gloed projecteert tegen de bomen in rust.
De werkers van natuurpunt zijn voor ons een nieuw landschap aan het creëren.
Zo natuurlijk is de natuur niet meer.

Nostalgie om te behouden wat verloren is gegaan.
Het lukt soms best aardig en na een tijd, wanneer het landschap is geheeld van de letsels levert het mooie plaatjes op.
Dit is de periode dat de boomzagen ronken.
Dan ging het richting Nederlandse grens waar de bivakzone bij Merkske
inmiddels is verdwenen.
Pomp, platform voor het opstellen van de tent, vuurkorf, toilet....mooi meegenomen
maar voor mij hoeven die extra's niet als daarmee het aantal legale kampeerplekken behouden of zelf uitgebreid kunnen worden.
In Zondereigen moet ik een paar km op mijn stappen terugkeren wanneer ik merk dat ik de kaart kwijt ben.
Ik hou een moment stil bij de dodendraad. De hoogspanningsdraad uit de eerste wereldoorlog die ervoor moest zorgen dat de vlucht naar het neutrale Nederland erg bemoeilijkt werd
 


Na het Belslijntje is het even saai lopen tot knooppunt 55.
Ten noorden van het vliegveld van Weelde is er terug een groene zone waar het aantrekkelijk wandelen is.
Het geluid van spelende kinderen.
Van achter de draad roepen ze Hello naar mij.
Het militair domein heeft een andere bestemming gekregen.
Voor het eerst dat ik van zo kort bij geconfronteerd  wordt met de vluchtelingenproblematiek.

Enkele grafheuvels met bijhorende commentaar vertellen iets over de geschiedenis van deze streek.
De knooppunten doen een rondje door het Speelbos Baetenheide.
Eenmaal terug aan de rand van het bos een heel aantrekkelijk graslandje voor een overnachting.


Dan wordt ik getrakteerd op wat langere rechte stukken doorheen weiland en maisveld.
Ik begin de kilometers in de benen te merken.
Met veel minder zen doorheen het grensgebied.
Onderweg een gedumpte wasmachine langs een verlaten veldweg.
Een grote matras de volgende dag en tal van blikjes "energy drinks".
Geloof de reclame niet!!!
Na het drinken wordt de gebruiker zo tam dat hij de kracht niet meer heeft om het leeggoed tot de kortbij gelegen vuilbak te brengen.
Het bijzonderste was de brandplek ter grootte van een auto. Hier is misdaad in het spel geweest.
Al kan dat van de vorige sluikstorten ook worden gezegd.
Eenmaal terug in België wordt het landschap minder leeg.
Dat geeft me energie.
Ik hou een pauze en laat de tarp drogen terwijl ik op een van de vele bankjes die ik tegen kom een crunchy knabbelmoment hou.
Ik moet een paar afstekers maken wil ik niet in het donker eindigen.
Bij knooppunt 97 pal op de grens is het een begankenis van komen en gaan van auto's met Nederlandse nummerplaat bij het plaatselijk tankstation.
De winkel met rookwaren heeft zijn deuren wagenwijd open. Emmers roltabak in het rek.
De hedendaagse legale smokkelroute.
Ik haast me verder terwijl het begint te schemeren.
Het is broeierig in de schoenen en voel dat ik een paar blaren aan het kweken ben.
Het is dan ook een stralende en veel te hete dag geweest, voor de tijd van het jaar.
Liner en wintersok is een te warme combinatie geweest.
De aanloop naar de bivakplek gaat officieel via knooppunt 96 maar ik maak, om tijd te sparen een doorsteek over een heel zompig maisveld.

Moet nog een brede gracht oversteken om de kleine vrijgemaakte zone te bereiken.
De omgeving is best ok. De ondergrond in vergelijking met Wortel een sterretje minder.
Een stevige dagtocht is het geweest tussen 8.3O u en 17.30 u.
Met het langer worden van de dagen krijg je wat extra tijd om de inspanningen te verdelen.
Ik besluit om morgen mijn tocht in Weelde te eindigen.
Ik gok dat ik tegen de middag bij knooppunt 35 de N12 op kan zoeken.

Dinsdag 26/1/16

De wind trekt wat aan en de tarp is in de ochtend beduidend minder nat dan gisteren.

Ik trek door een nieuw aangelegd spoor door het bos naar knooppunt 96.
Op een geplagd stuk grond kleurt de ondergrond groen van nieuw opkomend mos.

De stilte hangt nog boven het land. De Kempen zijn wat ze zijn, simpel, landelijk, zonder veel poeha.
Buiten de soms buitensporige villa's in het grensgebied.

Verrast dat ik gisteren een dag onderweg was door relatief dunbevolkt gebied 
De eerste uren kunnen mij nog bekoren maar zo vlug als de dag echt begonnen was, ten oosten van Poppel had het landschap minder glans.

Ik rep mij vanaf knooppunt 35 naar de eerstvolgende halte.
Wachtend op de lijn 450.
In de streek ook gekend als de drugbus.
Deze rijdt grensoverschrijdend tussen Tilburg en Turnhout.
De volgende keer loop ik het overblijvende stuk.
De hoogtepunten van dag twee en drie heb ik nog tegoed.

foto's

Reacties

  1. Spolspoel Patrick23 april 2016 om 23:45

    Verleden week zelfde gedaan, vertrokken in poppel, eerste avond in arendonk volgende dag doorgetrokken naar wortel. van een beetje onthaasten gesproken

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts